نوشت:
كاش ترانه اي بودم!
اين‌گونه هميشه بر لبانت جاري.
نوشتم:
اين‌روزها كه روزه‌ي سكوت گرفته‌م
و تحريم شعر؛
چه غريب مي‌ماندي..
اين نوشته براي برادري‌ست كه روزهاي سخت آمادگي ارشد را طي مي كند، و غريبي تهران مي چشد.
تذكر
هرگونه استفاده و سوء‌استفاده از مطالب اين وبلاگ متعلق به نويسنده بوده و استفاده سايرين بدون اجازه كتبي نويسنده ، مجاز نبوده واشكال دارد.
این وبلاگ مینی‌مال‌هایی است از دست‌نوشته‌های یک مقام غیرمسئول.
این وبلاگ مینی‌مال‌هایی است از دست‌نوشته‌های یک مقام غیرمسئول.
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
۲ نظر:
خیلی آفرین
حتی در مورد غربت هم میشه طنزگونه نوشت
خیلی مچکرم!
طنز گون است، مثل همان مینی‌مال گونه
اصلش هیچ چیزمان درست نیست
نه طنزمان نه غریبی مان
لطفتون مستدام بانوی عشق
ارسال یک نظر